Walka od samego początku układała się po mojej myśli. Myślę, że zaskoczyłem przeciwnika dobrą postawą w stójce, na którą nie był przygotowany. Na pewno z rytmu wybił mnie jego faul, potężne kopnięcie w krocze, po którym nie mogłem się podnieść parę minut. Żałuję tylko, że nie utrzymałem przeciwnika w parterze, bo czuję, że wtedy miałem na tyle dużą przewagę, że ostateczny wynik mógł być całkiem inny. Co prawda na koniec rundy po ciosie upadłem, ale był to wynik straty równowagi, bowiem cios w ogóle mnie nie oszołomił.

Jeżeli chodzi o drugą rundę odczułem już problemy ze zbyt krótkim czasem aklimatyzacji. Trzydzieści godzin podróży i doba na dojście do siebie to za mało. Do tego pojedynek toczył się około trzeciej w nocy naszego czasu. Od początku wiedziałem, że z tym może być problem. Mimo że nadal dominowałem, przeciwnik zaczął okopywać mi przednią nogę. Do tego kolejny faul. Po jednym z lowkicków straciłem równowagę a przeciwnik zalał mnie gradem ciosów. Na dziesięć sekund przed końcem rundy sędzia zakończył pojedynek.

Wyjście do ringu wzbudziło we mnie duże emocje i na pewno długo zostanie w mojej pamięci. Oprawa była godna największych gal. Walki sędziowali ludzie znani choćby z UFC, a szatnie dzieliłem z takimi nazwiskami jak Pele i Daniel Acacio. Jako utwór wybrałem Pieśń o Małym Rycerzu, która to spowodowała ciarki na mojej skórze. Jestem dumny, że mogłem wystąpić na tym show, reprezentować na nim swój kraj i klub Gold Team.

Nastawienie publiczności do mojej osoby początkowo było ono obojętne, ponieważ walczyłem z Brazylijczykiem na jego ziemi. Jednak po przebiegu walki i faulach przeciwnika publiczność zaczęła mi dopingować. Schodząc z klatki okazali mi wiele gestów wsparcia walce dowiedziałem się około trzech tygodni przed galą. Do mojego trenera Mariusza Linke zadzwonił Macaco i zaproponował kontrakt. Skorzystałem z tej propozycji bez zastanowienia, jestem wojownikiem cały czas gotowym do walki. Moim marzeniem było zawalczyć w kolebce Vale Tudo, bo niewielu Polaków miało okazję i odwagę tego dokonać. Nie ma dla mnie różnicy czy wspiera mnie starszy czy młodszy z braci Linke. Jesteśmy jedną rodziną, chociaż najchętniej urwałbym głowę Maćkowi za jego lenistwo i głupie docinki na macie. Jestem dumny, że Zoo stał za moimi plecami.

Co do planów cały czas skupiam się na BJJ i mojej akademii w Stargardzie Szczecińskim, to zawsze jest dla mnie priorytetem. Jednak na pewno chciałbym stoczyć jeszcze kilka walk MMA, bo wiem, że stać mnie na zwycięstwa i walki na topowych galach mieszanych sztuk walki.Na koniec chciałbym pozdrowić moją mamę, która na pewno stresowała się w kraju. Swoich trenerów, w szczególności papa Manolo, który z komórką w ręku czekał na wynik mojej walki. Dużo ciepłych słów mam też do chłopaków z Gold Team,’u którzy zawsze wspierają mnie przed i po moich walkach. Wszystkim mi życzliwym ludziom dziękuję za wszystko. Valiant Heiiii!

autor: Paweł Sawicki